(Beaufort en français)
Mencions ancianas
- ecclesiam S. Martini de Belloforti (1135)
- rector de Belloforti (1357)
- Beaufort (1518 e 1770)
Bien d’autres toponymes en France ont la même origine, dont Belfort.
Provèrbi: ‘A Beufòrt lo drech a tòrt’. Achard precisa que segon los abitants,existís pas pus. Poiriá posar son origina dins los nombroses conflictes qu’opausèron a partir de 1750 senhors, curats e abitants.
Tot ennaut del vilatge se dreça lo castèl vièlh del 12en e 18en sègles. Es fòrça probable, malgrat que pas cap de pròva arqueologica o confirme. A l’epòca gallo-romana, un pichon oppidum fortificat ocupava la cima del ròc. Als tempses merovingians e carolingians, aquela fortalesa se deguèt transformar en s’agrandissent per s’adaptar als mejans de defensa de l’epòca, talament qu’a la debuta de l’Edat Mejana lo qualitatiu ‘Bellum fortis’ es ja atribuït a çò que va venir lo ‘Belfòrt’ dels tempses feudals.
Cap a 1860, lo castèl es vendut per la familha d’Amieu de Beaufort a una familha Mèrle de Lonzac. Çò que fa dire per trufariá: «Beufòrt, polit castèl a las anticas torretas, un còp èra nis d’agla uèi nis de mèrles.»
Un mèrle, es un òme fin e astuciós (‘ès un fin mèrle’). Mas se diguèt tanben ‘canta polís mèrle’ (canta polit sénher) o encara ‘piulèt, mèrle’ (canta totjorn m’interèssas).
La glèisa Sant Martin, sovent remanejada, remonta al sègle XI. Sant Martin es lo sant patron de nombroses vilatges del Menerbés. Far ‘Sant Martin ‘ (11 de novembre) es tampar las barricas e per l’escasença, tastar lo vin novèl : ‘Per Sant Martin, tapa las botas tasta lo vin’
Se tròba sus la comuna las traças d’una capèla, Sant Còme, mencionada sul cadastre de 1812 puèi absenta après. L’emplaçament de la capèla Sant Còme es estat reconegut en 1973 per M. l’abat Giry, gràcias a la memòria de M. Jean Taffanel, de Mailhac, puèi furgat en 1975 per l’arqueològ René Feuillebois. Se pensa qu’un vilatge a existit aquí, benlèu visigòt. Las roïnas de la capèla, uèi desgatjats, fan l’objècte d’estudis d’amainatjaments.